Onze eerste ervaring met de GBS bacterie was bij de geboorte van onze dochter Isabelle, die op 18 februari 2000 ter wereld kwam. Na een wat lastige bevalling in het ziekenhuis, omdat ze in een volkomen stuitligging lag, leek alles goed te gaan en zou ik moeder en dochter een dag later mogen ophalen. Echter; onderweg naar het ziekenhuis werd ik plots gebeld met de mededeling dat het niet goed ging en Isabelle had overgegeven en bijna hierin was gestikt. Doordat ze gelukkig nog in het ziekenhuis was, heeft men snel kunnen ingrijpen en is ze daarna naar de couveuseafdeling gebracht. Al snel had men het vermoeden dat ze een GBS-infectie had en nog voordat de uitslag van het bloedonderzoek bekend was is begonnen met een antibioticakuur. Na een paar dagen bleek het inderdaad om een GBS-infectie te gaan en moest Isabelle, vanwege het afmaken van de kuur, twee weken in het ziekenhuis blijven.
Ze is daarna gelukkig goed opgeknapt en heeft er door het voortvarende ingrijpen niets aan over gehouden.
Door deze geschiedenis met Isabelle wisten we dat we bij de volgende zwangerschap direct onder controle van de gynaecoloog zouden komen en voorafgaand aan de bevalling al preventief antibiotica toegediend zou krijgen.
Omdat echter ook onze zoon Lyor in een volkomen stuitligging ligt werd er in overleg met de gynaecoloog besloten tot een geplande keizersnede. In deze situatie achtte de gynaecoloog het niet nodig om preventief antibiotica toe te dienen omdat er immers geen sprake was van langdurig gebroken vliezen en besmettingsgevaar bij de bevalling. Wel is Lyor bij zijn geboorte op 26 februari 2002 de eerste 24 uur geobserveerd op de eventuele symptomen van een GBS-infectie. Maar deze zijn volledig weggebleven en zodoende konden mijn vrouw en Lyor na 5 dagen aansterken na de keizersnede heerlijk naar huis.